Hemoroidy

Hemoroidy

Choroba hemoroidalna jest najpowszechniej występującym schorzeniem proktologicznym u człowieka. Intensywność występowania tego schorzenia potęguje się wraz z wiekiem i wśród osób powyżej 60 roku życia pacjentów jest już blisko 55-65 %. Problem dotyczy zarówno kobiet jak i mężczyzn. Większość pacjentów uważa schorzenia okolicy odbytu za bardzo wstydliwe. Powoduje to, iż rzadko zgłaszają się do chirurgów-proktologów i starają się sobie pomóc sami szukając dostępnych w aptekach leków bez recepty. Dopiero nasilające się cierpienie zmusza ich do zasięgnięcia porady lekarskiej i wdrożenia optymalnego leczenia. Najczęstszymi przyczynami tego schorzenia są : niewłaściwa dieta, siedzący tryb życia oraz brak aktywności fizycznej.

Stopnie zaawansowania choroby hemoroidalnej

• I stopnia: guzki krwawnicze obecne jedynie w obrębie kanału odbytu, widoczne w anoskopii, nie wypadają poza odbyt; częstym i jedynym objawem choroby są krwawienia lub świąd
• II stopnia: guzki krwawnicze uwypuklają się na zewnątrz podczas parcia, ale samoistnie powracają
• III stopnia: guzki krwawnicze uwypuklają się podczas parcia, ale wymagają ręcznego odprowadzenia
• IV stopnia: nieodprowadzalne guzki krwawnicze, które przez cały czas pozostają na zenątrz

Leczenie

Leczenie może być zachowawcze, czyli objawowe, lub tzw. instrumentalne, czyli zabiegowe małoinwazyjne, oraz typowo chirurgiczne. Wybór metody zależy od dolegliwości oraz uzależniony jest wcześniejszych badań klinicznych i przeprowadzoną diagnostyką. Hemoroidy, które nie dają dolegliwości nie wymagają szczególnej terapii.

Terapia zachowawcza-objawowa

Zaleca się stosowanie diety “bogatoresztkowej”, ze podwyższoną ilością warzyw, owoców. Należy unikać alkoholu, tytoniu, pokarmów „ostrych”. Istotną sprawą jest zaopatrywanie organizmu w odpowiednią ilość płynów (2-2,5 litra dziennie). Ważne jest dbanie o prawidłowe wypróżnienia (unikanie biegunek i zaparć) oraz higienę osobistą okolic około-odbytowych (używanie odpowiedniego papieru toaletowego, nie używanie niesprawdzonych tzw. płynów do higieny intymnej, itp.). Stosuje się leki poprawiające tonus żylny, leki przeciwbólowe i przeciwzapalne. Miejscowo działające leki: maści, kremy, czopki.

Metody instrumentalne – stosowane w naszych gabinetach

Metody instrumentalne są stosowane w l, II, III, a czasami w IV stopniu zaawansowania choroby hemoroidalnej umożliwiają wyleczenie w 90 – 95% pacjentów. Metody te, już nie zachowawcze, ale jeszcze nie będące typowym leczeniem operacyjnym wiążą się z istotnie mniejszą liczbą powikłań zarówno wczesnych, jak i odległych, a także niższymi kosztami w porównaniu z leczeniem operacyjnym.

Dla chorego największe znaczenie ma jednak fakt, że przy prawidłowym stosowaniu tych technik przez chirurga stosowaniu się do zaleceń przez pacjenta są one zazwyczaj bezbolesne i umożliwiają w ponad 90% zabiegów powrót do pracy następnego dnia. Kosztem tego komfortu jest czasami konieczność wykonania tych zabiegów kilkakrotnie (np.met.Hemoron) lub w dwóch lub trzech etapach (np. met. Barrona).

W leczeniu instrumentalnym wykorzystuje się fakt, że powyżej kresy grzebieniastej błona śluzowa odbytnicy nie jest unerwiona czuciowo, co pozwala na bezbolesne przeprowadzenie zabiegu.

Wspólnym celem poniższych metod jest: zmniejszenie dopływu krwi do guzka hemoroidalnego, częściowa obliteracja (zamknięcie) naczyń splotu hemoroidalnego, oraz wytworzenie blizenki łącznotkankowej, która przytwierdza śluzówkę hemoroidu do podłoża, zapobiegając jego przemieszczaniu się ku dołowi i wypadaniu.

• Kriochirurgia
• Metoda Barrona + Kriochirurgia
• Koagulacja fotonowa (IRC)
• Fotokoagulacja laserem naczyniowym
• Waporyzacja laserem chirurgicznym
• Hemoron
• Metoda Morinagi

Metody chirurgiczne

• Milligan – Morgan
• Ferguson

Aktualnie uważa się, iż jedynie około 5-10% pacjentów z chorobą hemoroidalną wymaga operacji chirurgicznej. Pacjenci wymagający operacji to z reguły chorzy z IV stopniem choroby hemoroidalnej, wypadaniem odbytu oraz ci, u których zawiodło leczenie zachowawcze i instrumentalne.

Guzki krwawnicze, krwawnice (żylaki odbytu), zwane hemoroidami, to przerost i wypadanie splotów żylnych w okolicy odbytu i dolnej części odbytnicy. Przedstawiają się one jako guzki ułożone dookoła otworu odbytowego.
Na pojawienie się guzków krwawniczych wpływają różne czynniki, a więc:

•  wrodzone predyspozycje, jak w żylakach kończyn dolnych,
•  siedzący tryb życia,
•  uporczywe zaparcia stolca,
•  ciąża.

Czynniki te utrudniają odpływ krwi żylnej. Guzki krwawnicze wywołują pieczenie, świąd oraz krwawienie, zwłaszcza podczas oddawania stolca. Stolec jest jakby nakropiony świeżą krwią. Często w obrębie tych guzków powstaje stan zapalny. Wówczas guzki ulegają znacznemu obrzękowi, stają się twarde i bardzo bolesne.

Choroba hemoroidalna jest najpowszechniej występującym schorzeniem proktologicznym u człowieka. Intensywność występowania tego schorzenia potęguje się wraz z wiekiem i wśród osób powyżej 60 roku życia pacjentów jest już blisko 55-65 %. Problem dotyczy zarówno kobiet jak i mężczyzn. Większość pacjentów uważa schorzenia okolicy odbytu za bardzo wstydliwe. Powoduje to, iż rzadko zgłaszają się do chirurgów-proktologów i starają się sobie pomóc sami szukając dostępnych w aptekach leków bez recepty. Dopiero nasilające się cierpienie zmusza ich do zasięgnięcia porady lekarskiej i wdrożenia optymalnego leczenia. Najczęstszymi przyczynami tego schorzenia są : niewłaściwa dieta, siedzący tryb życia oraz brak aktywności fizycznej.

Stopnie zaawansowania choroby hemoroidalnej

• I stopnia: guzki krwawnicze obecne jedynie w obrębie kanału odbytu, widoczne w anoskopii, nie wypadają poza odbyt; częstym i jedynym objawem choroby są krwawienia lub świąd
• II stopnia: guzki krwawnicze uwypuklają się na zewnątrz podczas parcia, ale samoistnie powracają
• III stopnia: guzki krwawnicze uwypuklają się podczas parcia, ale wymagają ręcznego odprowadzenia
• IV stopnia: nieodprowadzalne guzki krwawnicze, które przez cały czas pozostają na zenątrz

Leczenie

Leczenie może być zachowawcze, czyli objawowe, lub tzw. instrumentalne, czyli zabiegowe małoinwazyjne, oraz typowo chirurgiczne. Wybór metody zależy od dolegliwości oraz uzależniony jest wcześniejszych badań klinicznych i przeprowadzoną diagnostyką. Hemoroidy, które nie dają dolegliwości nie wymagają szczególnej terapii.

Terapia zachowawcza-objawowa

Zaleca się stosowanie diety “bogatoresztkowej”, ze podwyższoną ilością warzyw, owoców. Należy unikać alkoholu, tytoniu, pokarmów „ostrych”. Istotną sprawą jest zaopatrywanie organizmu w odpowiednią ilość płynów (2-2,5 litra dziennie). Ważne jest dbanie o prawidłowe wypróżnienia (unikanie biegunek i zaparć) oraz higienę osobistą okolic około-odbytowych (używanie odpowiedniego papieru toaletowego, nie używanie niesprawdzonych tzw. płynów do higieny intymnej, itp.). Stosuje się leki poprawiające tonus żylny, leki przeciwbólowe i przeciwzapalne. Miejscowo działające leki: maści, kremy, czopki.

Metody instrumentalne – stosowane w naszych gabinetach

Metody instrumentalne są stosowane w l, II, III, a czasami w IV stopniu zaawansowania choroby hemoroidalnej umożliwiają wyleczenie w 90 – 95% pacjentów. Metody te, już nie zachowawcze, ale jeszcze nie będące typowym leczeniem operacyjnym wiążą się z istotnie mniejszą liczbą powikłań zarówno wczesnych, jak i odległych, a także niższymi kosztami w porównaniu z leczeniem operacyjnym.

Dla chorego największe znaczenie ma jednak fakt, że przy prawidłowym stosowaniu tych technik przez chirurga stosowaniu się do zaleceń przez pacjenta są one zazwyczaj bezbolesne i umożliwiają w ponad 90% zabiegów powrót do pracy następnego dnia. Kosztem tego komfortu jest czasami konieczność wykonania tych zabiegów kilkakrotnie (np.met.Hemoron) lub w dwóch lub trzech etapach (np. met. Barrona).

W leczeniu instrumentalnym wykorzystuje się fakt, że powyżej kresy grzebieniastej błona śluzowa odbytnicy nie jest unerwiona czuciowo, co pozwala na bezbolesne przeprowadzenie zabiegu.

Wspólnym celem poniższych metod jest: zmniejszenie dopływu krwi do guzka hemoroidalnego, częściowa obliteracja (zamknięcie) naczyń splotu hemoroidalnego, oraz wytworzenie blizenki łącznotkankowej, która przytwierdza śluzówkę hemoroidu do podłoża, zapobiegając jego przemieszczaniu się ku dołowi i wypadaniu.

• Kriochirurgia
• Metoda Barrona + Kriochirurgia
• Koagulacja fotonowa (IRC)
• Fotokoagulacja laserem naczyniowym
• Waporyzacja laserem chirurgicznym
• Hemoron
• Metoda Morinagi

Metody chirurgiczne

• Milligan – Morgan
• Ferguson

Aktualnie uważa się, iż jedynie około 5-10% pacjentów z chorobą hemoroidalną wymaga operacji chirurgicznej. Pacjenci wymagający operacji to z reguły chorzy z IV stopniem choroby hemoroidalnej, wypadaniem odbytu oraz ci, u których zawiodło leczenie zachowawcze i instrumentalne.